DenemelerGelişim Psikolojisi

Ebeveynin Uydusu: Çocuklar

Bilindiği gibi, çocuk doğası gereği ebeveynlerinden ilgi, sevgi, şefkat, onaylanma ve olumlanma bekler. Bu ihtiyaçlarının karşılanması için de, anne ve babanın, ondan beklediği şekilde davranmaya çalışır. Bu şekilde yaparak onay, takdir ve ilgi kazanmaya çalışır. Çocuk aynı zamanda bir birey olmayı anne babasının duygu, düşünce ve davranış kalıplarını modelleyerek öğrenir. İşte bu noktada dikkat edilmesi gereken bir husus vardır. Çocuk ne ölçüde anne babasını kopyalayacak? Ne ölçüde isteklerini takip edip kendi benliğini oluşturacak? Zaman zaman çocuğa “alan yaratabilmek” gerekir. Çocuğun kendi kararlarını verebilmesi ve kendi istediklerini yapabilmesi çocuğun gelişimi için çok önemlidir. Ancak, bunları yaparken de anne ve babanın çizdiği sınırlar içinde kalması gerekir. Çocuğa “sınırlı bir alan” yaratarak hem bir birey olması hem de kendi isteklerini ve bireyselliğini ön plana koyması sağlanır.

Ancak bu durum her zaman mümkün olmayabiliyor. Anne ve babalar kendi isteklerini ve arzularını çocuğa bir nevi empoze ederek “benim çocuğum” bilincini yaratarak çocuk yetiştirmekteler. Kendi istedikleri gibi davranan, “akıllı, uslu, başarılı”, anne ve babadan çok fazla şey talep etmeyen, günümüz şartlarında “mükemmel niteliklere sahip” ve “ileride çok başarılı olacak” bir çocuk yetiştirme arzusu görülmektedir. “Benim çocuğum” derken “benim” kısmına oldukça fazla vurgu yapılırken “çocuk” kısmı arka planda kalmaktadır. O yüzden, sadece “benim” demek yerine “çocuk” diyebilmek, çocuğun bireyselliği ve kendiliği için atılan en önemli adım olacaktır.

Okuduğunuz içerik sevgiyle oluşturulmuştur ❤️

Başa dön tuşu