Ne çok severmişiz hayatı, her gün onlarca kere hayattan nefret ettiğini söyleyen memnuniyetsiz bizler.
Ne çok tutunurmuşuz hayata bir ceninin kordonu misali.
Yavaşlamaya, özşefkate ve ötekişefkate duyduğumuz ihtiyaçtan mı tüm bunlar? Yoksa günbegün içimizde büyüttüğümüz o kötü çocuktan haber mi geriye kalanlar?
Hiçlikten üretip çoklukta tükettiğimiz hayatlar mı intikamını alanlar? Yoksa dengesini bozduğumuz doğanın bedduası mı tüm bu olanlar?
Sevgi kelimesinin içini dolduramayan ruhlar, maddeden mi medet umarlar? Yoksa yarattığı maddenin önünde diz çöken kölesi mi olurlar?
Bencillik, düşüncesizlik, kalpsizlik sarmışken etrafı, bu sahipsiz dökülen göz yaşların mı günahı? Yoksa sevabı yanlış anlayan zihinlerin mi gün be gün- Ah’ı.
Ne çok severmişiz hayatı, her gün onlarca kere hayattan nefret ettiğini söyleyen memnuniyetsiz bizler.
Ne çok tutunurmuşuz hayata bir ceninin kordonu misali.
Ne çok sevemedik hayatı biz, uçurumdan koca bir sahili kucakladık da kendimizi, çevremizi bir kez olsun saramadık. Yollar taşlıydı, biz her adımda düştük. Bizi çok üzdüler Cora ama bizde bin misli üzdük…
Okuduğunuz içerik sevgiyle oluşturulmuştur ❤️
Şiir tadında, güzel bir yazı olmuş.Yüreğine sağlık.
“Ne çok severmişiz hayatı, her gün onlarca kere hayattan nefret ettiğini söyleyen memnuniyetsiz bizler.” Müthiş.
çok teşekkür ederiz. Gönüllere dokunabildiysek ne mutlu bize.
Sevgi kelimesinin içini dolduramayan ruhlar, maddeden mi medet umarlar? Yoksa yarattığı maddenin önünde diz çöken kölesi mi olurlar? Bu sorular hayatın ortasına itiveriyor bizi resmen. Kalemi guzel kalbi yüzü guzel handekuşum
Bu güzel yorumdan sonra düşünmemek, yazmamak ne mümkün. çok teşekkür ederim canım benim. En önemlisi her zaman kalbe dokunmak.
Okurken düşündürdü ve sondaki video da manidar olmuş
teşekkürler
Ben teşekkür ederim yorumunuz için 🙂